Maltańczyk 

Maltańczyk - nazwa oryginalna: Maltese - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji biszonów i ras pokrewnych w podsekcji biszony.

Rys Historyczny 

Jedna z najstarszych ras świata. Dokładne jej pochodzenie nie jest znane, ale wiadomo, że były już znane w starożytnym Egipcie, Rzymie i Grecji. Kwestia nazwy tej rasy nigdy nie była jednoznaczna. Rasa ta pochodzi z wyspy Meledy (Kalimachos w 230 p.n.e. pisał o niej jako o wyspie Melitaeus), znajdującej się na Morzu Śródziemnym, a uznanej mylnie za Maltę. Według Strabona psy te w starożytności zamieszkiwały Maltę, która kiedyś nazywała się Melita.

Szata i umaszczenie 

Włos u Maltańczyków jest długi i biały, prawie wcale nie jest gubiony.

Zdrowie i pielęgnacja 

Strzyżenie tej rasy psów jest wymagane sporadycznie, pielęgnacja podstawowa wymaga codziennego czesania włosa.

Zachowanie i charakter 

Maltańczyk jest psem towarzyskim i łatwym do ułożenia, aktywnym - lubiącym zabawę, nadaje się do udziału w agility. Toleruje osoby mu nieznane. Posiada wysoki stopień posłuszeństwa oraz szybko się uczy. Przeciętna długość życia u maltańczyków wynosi 14 do 16 lat.

OWCZAREK SZETLANDZKI ( SHELITE )

Owczarek szetlandzki - jedna z ras psów należąca do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psy pasterskie (owczarskie). Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.


Rys historyczny
Owczarek szetlandzki pochodzi ze Szkocji. Rasa uznana w 1919 roku; wszystkie zabiegi hodowlane zmierzały do upodobnienia jej do owczarka szkockiego długowłosego ("collie"). W pierwszej wersji wzorca FCI zapisano nawet, że sheltie wygląda jak mały owczarek szkocki, ale usunięto ten fragment, ze względu na protesty klubu rasy colie; sheltie był pierwszą rasą w Europie wykorzystywaną do prowadzenia stada.

Rys historyczny szerzej 
Pochodzenie tych małych piesków, wyglądem przypominających owczarka collie rough w miniaturze, jest pełne niejasności. Do 1469 roku Wyspy Szetlandzkie należały do Norwegii. To właśnie z Norwegii wraz z Wikingami na wyspy przybyły małe pieski, które towarzyszyły żeglarzom. Było to około 700-800 roku n.e...
Klimat wysp był dość surowy, nie sprzyjał wegetacji roślin. Zwierzęta trzymane na farmach były niewielkich rozmiarów. Małe psy były faworyzowane, ponieważ mało jadły i zajmowały niewiele miejsca. Pierwsze szetlandy nazywano psami Toonie lub Peerie (w języku staro-norweskim “piri” oznacza po prostu “mały”). Początkowo były one wykorzystywane jako psy zagrodowe. Pieski te miały bowiem wysokość około 30 cm w kłębie i nie jest możliwe, aby pracowały przy zaganianiu owiec na wrzosowiskach porośniętych roślinnością o wysokości 23-45 cm. Wyspiarze mniej przywiązywali uwagę do wyglądu, więcej zaś liczyła się przydatność psów do pracy, żywotność oraz niewielki wzrost. Dlatego też, aby uzyskać pożądane cechy krzyżowano je z różnymi psami. Udział w powstaniu rasy miał king charles spaniel (po nim obecny sheltie ma niekiedy brązowe plamki na łapach), pies yakki z Islandii (po nim prawdopodobnie zostało podpalanie na kufie), a także miniaturowe szpice, m.in. pomeranin (czasem ujawnia się to przez małe, stojące uszka, jabłkowatą czaszkę i okrągłe oczy – wszystkie te cechy obecnie są wadami). Ostateczny wygląd uzyskano poprzez krzyżówką z owczarkami collie rough. Przybyły one na wyspy około 1840-1850 roku. Wyspiarze zaczęli powiększać pastwiska i potrzebne były psy do pilnowania i zaganiania owiec na dużych obszarach. Ponieważ collie nie wytrzymywały trudnych warunków panujących na wyspach, mniejsze okazy tych psów zaczęto krzyżować z ówczesnymi szetlandami, aby nadać im cechy psów pasterskich. Później utrzymanie podobieństwa do collie ze względu na ich atrakcyjny wygląd oraz psychikę, było głównym celem miłośników owczarka szetlandzkiego. Ich niewątpliwa uroda oraz cechy psychiczne spowodowały, że około 1905 roku owczarki te pojawiły się w głębi Szkocji. Tu w 1908 roku założono Shetland Collie Club. Do 1914 roku nazywano je shetland collie. Hodowcy collie ostro protestowali jednak przeciw używaniu tej nazwy, dlatego w maju 1914 roku zmieniono nazwę klubu na English Shetland Sheepdog Club (ESSC). Popularność rasy szybko rosła i w latach 50 i 60-tych XX wieku w angielskim Kennel Clubie zarejestrowano ją jako jedną z siedmiu najpopularniejszych.
Reasumując można przyjąć, że owczarek szetlandzki jakiego znamy dzisiaj, jest psem pasterskim. Wywodzi się z Norwegii i Wysp Szetlandzkich, ale generalnie jego rozwój nastąpił w Szkocji, skąd powędrował w głąb Anglii, po czym zaczął podbijać świat. Jest podobny do długowłosego collie w miniaturze, choć jest wiele cech różniących te rasy od siebie.

Użytkowość 
Jest psem pracującym przy zaganianiu i pilnowaniu stad. Hodowany także jako pies do towarzystwa. Sprawdza się także jako pies stróżujący.

Zachowanie i charakter
Jest wesoły, żywy, energiczny i skory do zabaw. Jest nieufny wobec obcych, oddany wobec właściciela, przy pracy współpracuje z nim. Sprawdza się w szkoleniach i psich sportach. Chętnie i szybko się uczy. Lubi dzieci. Niezwykle inteligentny, sprytny, przywiązujący się, radosny, o dość znacznym temperamencie. Szczególnie towarzyska rasa.

Umaszczenie

• śniade (wszelkie odcienie od jasnopszenicznego po bardzo ciemne tzw. sobolowe, czyli z czarnym nalotem tzw. czarna maska), śniade z białym (przy czym niedopuszczalne jest aby białe znaczenia występowały na tułowiu np. tworząc łaty)
• blue merle (marmurkowe; blue-merle; bi-blue)
• tricolor (czarne podpalane z białymi znaczeniami)
• bicolor (czarne z białym); black and tan (czarne podpalane - praktycznie nie występuje już, ale jest to umaszczenie uznawane przez FCI)

Wzorzec rasy 
FCI - 88 OWCZAREK SZETLANDZKI (SHETLAND SHEEPDOG - SHELTIE)
OGÓLNY WYGLĄD ZEWNĘTRZNY - mały, długowłosy pies pracujący o pięknym wyglądzie, jest łatwy do ułożenia i inteligentny. O symetrycznej budowie ciała, tak że żadna część nie wygląda nieproporcjonalnie względem całości. Obfita sierść, grzywa i kryza. Ładnie ukształtowana głowa i słodki wyraz pyska tworzą idealny wygląd.
CHARAKTERYSTYKA - czujny, łagodny, inteligentny, silny i pełen wigoru.
TEMPERAMENT - Przywiązany i posłuszny swojemu właścicielowi, nieufny wobec obcych. Nigdy nie okazuje nerwowości.
GŁOWA I CZASZKA - Głowa wytworna; patrząc z góry lub z boku w kształcie wydłużonego tępo zakończonego klina, który zwęża się od uszu w kierunku nosa. Szerokość czaszki proporcjonalna do długości czaszki i kufy. Wszystko należy rozpatrywać w odniesieniu do rozmiarów psa. Czaszka jest płaska, umiarkowanie szeroka na odcinku między uszami i bez wystającej kości potylicznej. Policzki płaskie, gładko przechodzą w dobrze zaokrągloną kufę. Mózgoczaszka i kufa są jednakowej długości, a punktem podziału jest wewnętrzny kącik oka. Górna linia czaszki jest równoległa do górnej linii kufy, z nieznacznym ale wyraźnym stopem. Nos, wargi i obwódka oka są czarne. Charakterystyczny wyraz głowy jest wynikiem doskonałej równowagi i połączenia czaszki i kufy, kształtu, koloru i rozmieszczenia oczu oraz prawidłowego umieszczenia i noszenia uszu.
UZĘBIENIE - Szczęki równe, prawidłowe, silne o dobrze rozwiniętej szczęce dolnej. Wargi zwarte. Zęby zdrowe o doskonałym, regularnym i pełnym zgryzie nożycowym, tzn. górne zęby dokładnie zachodzą na zęby dolne i są ustawione prostopadle do szczęk. Bardzo pożądany komplet prawidłowo osadzonych 42 zębów.
OCZY - Średniej wielkości skośnie osadzone, o kształcie migdała. Ciemnobrązowe, z wyjątkiem psów o maści marmurkowej, u których jedno oko bądź oba mogą być niebieskie lub też niebieskie w plamki.
USZY - Małe, umiarkowanie szerokie u podstawy, umieszczone dość blisko siebie, na czubku głowy. W chwili odpoczynku, odrzucone do tyłu; w stanie czujności skierowane do przodu i w pozycji pół-wzniesionej o końcówkach opadających do przodu.
SZYJA - Muskularna, wygięta w łuk, o dostatecznej długości, by pies mógł dumnie nosić głowę.
KOŃCZYNY PRZEDNIE - Łopatki ustawione skośnie. W kłębie oddzielone jedynie kręgami, ale odchylone na zewnątrz tak, by pomieścić pożądane uwypuklenie żeber. Staw barkowy o prawidłowym kącie. Łopatka i ramię mniej więcej równej długości. Łokieć w równej odległości od ziemi i kłębu. Przednie kończyny, oglądane z przodu, są proste, muskularne i o wyraźnie mocnej kości. Śródręcza silne i elastyczne.
TUŁÓW - Długość od stawu barkowego do guzów siedzeniowych nieznacznie większa niż wysokość w kłębie. Klatka piersiowa głęboka, sięgająca do łokcia. Żebra dobrze wysklepione, zwężające się w dolnej połowie, co umożliwia swobodny ruch przednich kończyn i barków. Grzbiet prosty o pełnym wdzięku wysklepieniu nad lędźwiami, zad nachyla się stopniowo ku tyłowi.
KOŃCZYNY TYLNE - Szerokie i muskularne udo, kość udowa osadzona w miednicy pod właściwym kątem. Staw kolanowy wyraźnie zaznaczony, staw skokowy wyraźnie zaznaczony i niski, o mocnej kości. Śródstopia równoległe proste, gdy patrzymy na nie od tyłu.
STOPA - Owalna, część spodnia z dobrze rozwiniętymi opuszkami, palce zwarte.
OGON - Nisko osadzony; zwężający się ku dołowi, ostatni kręg kości sięga co najmniej do stawu skokowego; obficie owłosiony i lekko zawinięty w górę. Może być lekko wzniesiony przy ruchu, ale nigdy powyżej poziomu grzbietu. Nie może być nigdy skręcony.
CHÓD - Elastyczny, płynny i pełen wdzięku, poruszany energią tylnych kończyn, może pokonywać maksymalne odległości przestrzeni z minimalnym wysiłkiem. Wielce niepożądane są inochód, chód zaplatany (krzyżujący się), kołysanie się (na boki bądź falowanie) czy chód ociężały, nienaturalny (sztywny).
SIERŚĆ - Dwuwarstwowa; zewnętrzna okrywa to długi włos o szorstkiej teksturze i prosty. Podszerstek jest miękki, krótki i gęsty. Bardzo obfita grzywa i kryza, przednie kończyny z wyraźnymi frędzlami. Tylne kończyny, powyżej stawu skokowego obficie pokryte włosem, a poniżej stawu skokowego dość gładkie. Część twarzowa głowy gładka. Niepożądane okazy o krótkiej sierści.
UMASZCZENIE
- Śniade (sobolowe) - kolor czysty bądź cieniowany, wszystkie kolory od bladozłotego do ciemno-mahoniowego i we wszystkich swoich odcieniach, o intensywnym kolorycie. Niepożądana maść wilczasta.
- Tricolor /trójkolorowe/ - intensywnie czarny tułów, preferowane mocne podpalanie, występują białe znaczenia.
- Blue-merle (marmurkowe) - wyraźny srebrno-niebieski, o czarnych plamkach bądź łatach (jak w marmurze). Preferowane mocne podpalanie, ale jego brak nie jest karany. Wielce niepożądane łaty o głębokiej czerni czy szarawym bądź rudym odcieniu, zarówno w przypadku sierści okrywowej jak i podszerstka ; ogólnie powinniśmy mieć wrażenie, że pies jest niebieski.
- Czarno-biały i czarno-podpalany - to kolory również uznawane.
Białe znaczenia mogą się pojawiać (z wyjątkiem psów czarno-podpalanych) jako gwiazdka/strzałka na głowie, w kołnierzu i na piersi, w kryzie, na nogach i końcu ogona. Preferowane jest posiadanie tych wszystkich bądź niektórych z tych białych plam (ale nie u psów czarno-podpalanych) lecz ich brak nie jest karany. Bardzo niepożądane są białe łaty na tułowiu.
ROZMIARY
Wzrost w kłębie: Psy 37 cm Suki 35,5 cm Niepożądane odchylenia o więcej niż 2,5 cm powyżej bądź poniżej tej wysokości.
WADY - Wszelkie odstępstwa od wyżej podanych punktów należy uważać za wady, a znaczenie takiej wady należy rozpatrywać w dokładnym odniesieniu do jej stopnia.
UWAGA - Samce powinny mieć normalnie ukształtowane dwa jądra, całkowicie znajdujące się w mosznie.

OWCZAREK NIEMIECKI

Owczarek niemiecki – jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.

Rys historyczny
Kiedy w Europie Środkowej rozwinął się ruch kynologiczny, a jednocześnie rozwój miast pociągnął za sobą wzrost przestępczości, zrodziło się zainteresowanie psem służbowym. W Niemczech utworzono związek, którego celem było popieranie hodowli psów owczarskich, w których widziano dobry materiał na psa służbowego dla wojska i policji. Związek ten nazywał się Phylax.
Po ośmiu latach działalności Phylaksu powstał nowy związek, utworzony przez rotmistrza Maxa von Stephanitza 3 kwietnia 1899 roku. Kiedy von Stephanitz wraz ze swoim przyjacielem Arturem Mayerem był w Karlsruhe na wielkiej ogólnokrajowej wystawie hodowlanej, ich uwagę zwrócił jeden z prezentowanych na tej wystawie psów. Był to pracujący owczarek w typie pierwotnym, silny, wytrzymały i sprężysty. Pies nazywał się Hektor Linksrhein i stał się nowym nabytkiem von Stephanitza do jego psiarni w Grafrath. Hodowca nadał mu nowe imię Horand von Grafrath i zarejestrował go pod numerem 1 w księdze hodowlanej owczarków niemieckich.
Właściciel psa opisał go słowami: "Horand ucieleśniał dla entuzjastów rasy spełnienie ich najdroższych marzeń. Był to pies, jak na te czasy, duży (61 cm), o potężnej budowie, pięknych liniach i szlachetnej głowie. Był silny i sprężysty, jak stalowy drut. Jego wspaniałej budowie odpowiadał charakter. Horand był cudowny w posłusznej wierności dla swego pana, był prostolinijny i szczery. Miał naturę gentlemana, połączoną z nieograniczoną pasją życia i pracy. Mimo że nie przeszedł gruntownej tresury w młodym wieku, był przy boku swego pana uważny na jego najmniejsze skinienie. Pozostawiony sam sobie, stawał się skończonym rozrabiaką i niepoprawnym prowokatorem bójek. Zawsze dobrze usposobiony wobec spokojnych ludzi, nieufny, ale nieulękły wobec obcych, uwielbiał dzieci. Jego błędy w zachowaniu były wadami wychowania, nigdy skłonnościami charakteru. Horand cierpiał po prostu na nadmiar niespożytej energii, był szczęśliwy i wniebowzięty, kiedy ktoś się nim zajął – był wtedy najszczęśliwszym z psów."
Max von Stephanitz swoje założenia hodowlane oraz doświadczenia związane z tym przedsięwzięciem opisał w monografii Der Deutsche Schäferhund in Wort und Bild.
Od chwili odkrycia Horanda, von Stephanitz i jego współpracownicy rozpoczęli poszukiwanie suk, w których występowały elementy zbliżone do Horanda, aby rozpowszechnić jego typ. Wstępnie selekcjonowano szczenięta tuż po urodzeniu, a końcowa selekcja następowała w wieku, kiedy ich charakter, temperament i budowa mogły być ostatecznie zakwalifikowane.
Hodowlę owczarka niemieckiego budowano na Horandzie i jego potomkach, stosując inbred i ostrą selekcję potomstwa. Nowa krew do chowu wsobnego była wprowadzana przez suki, zawsze jednak pochodzące z użytkowych gniazd pasterskich. W wyniku chowu krewniaczego i upodobań niektórych hodowców do dużych psów, hodowla owczarka przybrała w pierwszym ćwierćwieczu XX stulecia nie taki kierunek, jaki obrali założyciele rasy. Około 1925 roku psy tej rasy, jako całość, stały się wysokie, kwadratowe i niezgrabne, brak im było cech, które były wymagane przez Stephanitza jako ideał. Notowano ponadto coraz więcej wad charakteru oraz mnożyły się braki w uzębieniu. W roku 1922 Max von Stephanitz wprowadził system regularnych przeglądów licencyjnych, na których analizowano i przeprowadzano surową krytykę, każdego kandydującego do rozpłodu psa, z dokładnym opisem i poleceniem, jak go hodować.
W roku 1925 odbyła się we Frankfurcie nad Menem wystawa, na której poddano surowej ocenie owczarki i wyselekcjonowano osobniki, mające mieć od tej pory najsilniejszy wpływ na kształtowanie rasy według założeń von Stephanitza. Zwycięzcą wystawy został pies Klodo von Boxberg.

Wygląd
Owczarek niemiecki wygląda na silnego, masywnego psa.

Głowa
Proporcjonalna do wielkości tułowia (długość około 40% wysokości w kłębie). Sucha o umiarkowanej szerokości między uszami. Długość mózgowioczaszki równa się około 50% całej długości głowy, szerokość mózgoczaszki u psa nieco większa, a u suki nieco mniejsza niż jej długość. Czaszka widziana z góry stopniowo i równomiernie zwęża się od uszu ku wierzchołkowi nosa. Czoło nieznaczne wypukłe ze słabo widoczną bruzdą. Krawędź czołowa słabo zaznaczona ukośnym przejściem od czoła do grzbietu nosa. Kufa mocna, długa, sucha. Grzbiet nosa jest prosty o linii prawie równoległej do przedłużonej linii czoła. Policzki lekko zaokrąglone, nie wystające. Szczęki i żuchwa silnie rozwinięte. Wargi suche, dobrze przylegające. Uzębienie mocne i pełne (42 zęby: 20 w szczęce i 22 w żuchwie). Zgryz nożycowy z dobrze przylegającymi do siebie siekaczami szczęki i żuchwy. Oczy są średniej wielkości w kształcie migdału, osadzone lekko skośnie, nie wyłupiaste, o barwie dostosowanej do umaszczenia, możliwie ciemne. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone, szersze u nasady, stojące, prosto trzymane, ostro zakończone, z małżowiną skierowaną do przodu.

Szata i umaszczenie 
Umaszczenie najczęściej spotykane u owczarków niemieckich to czarne podpalane, czarne z rudym, brązowym, czerwonym, płowym lub jasnoszarym podpalaniem, czaprakowate wilczaste, żelaziste, od jasnoszarego do ciemnoszarego, czerwonożółte, czerwonobrązowe z siodłem, czaprakowate, wilczaste, ciemno-wilczaste; jednolite bądź z regularnymi czerwonobrązowymi do białoszarych oznakami, mała biała plamka na piersi i palcach lub bardzo jasne umaszczenie wewnętrznej strony nóg dopuszczalne, choć niepożądane. Dopuszczalne jest także umaszczenie całkowicie czarne.
Maść szczeniaka można ustalić ostatecznie dopiero po zmianie okrywy pierwotnej na wtórną, po zakończeniu porostu włosów pokrywowych. U owczarków długowłosych zdarza się maść blue sable (niebieska podpalana). Wykluczone z hodowli są też osobniki białe (albinosy) lub kremowe, choć są uznawane w klubach ras. Istnieją także owczarki niemieckie szorstkowłose, również nie uznawane przez FCI.
Szata składa się z sierści podwójnej, z podszerstkiem. Włos okrywowy jest prosty, gęsty, twardy i mocno przylegający. Podszerstek obfity i miękki. Na głowie, przedniej stronie nóg i łapach włos dość krótki. Na szyi, zadzie, tylnych partiach nóg włos dłuższy, bardziej obfity i gęsty. Owczarek niemiecki linieje 2 razy w roku.

Zachowanie i charakter 
Owczarki niemieckie cechuje wysoki stopień posłuszeństwa oraz zdolność do szybkiego uczenia. Są lojalne, odważne, przywiązane do rodziny, odporne na warunki atmosferyczne. Rasa charakteryzuje się inteligencją i bystrością. Są to również psy wierne i towarzyskie.

Zdrowie i pielęgnacja
Przeciętna długość życia psów tej rasy to ok. 13 lat. Spotykanymi schorzeniami u owczarków niemieckich są:

• dysplazja stawów biodrowych
• przerost gruczołu krokowego (prostata)
• zmiany alergiczne
• dysplazja stawów łokciowych
• gnilec
• psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.
• enostoza - młodzieńcze zapalenie kości.

Popularność
Owczarek niemiecki to jedna z najpopularniejszych ras zarówno w Polsce, jak na świecie. W Wielkiej Brytanii pies ten zajmuje 5 miejsce na liście popularności. Sławę owczarki niemieckie zdobyły m.in. po filmach "Czterej pancerni i pies", "Komisarz Rex", "Rin Tin Tin", "Przygody psa Cywila".

OWCZAREK FRANCUSKI

Owczarek francuski briard – jedna z ras psów należących do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).

Rys historyczny
Owczarek francuski Briard to stara francuska rasa psów pasterskich.

Budowa
Briard jest psem formatu prostokątnego, muskularnym i zwinnym. Posiada on charakterystyczne podwójne ostrogi (wilcze pazury) na tylnych kończynach – specyficzna cecha rasy. Uszy do niedawna kopiowano, obecnie coraz częściej pozostawia się naturalne, ogon Briarda jest zakończony tzw. "fajką", powinien być noszony nisko.

Szata i umaszczenie
Włos okrywowy powinien mieć suchą, tzw. kozią strukturę (nie miękki i nie jedwabisty) z pewnym podkładem podszerstka. Umaszczenie może być płowe, szare, czarne. Sierść briarda jest długa (minimum 7 cm), lekko pofalowana, włosy na głowie tworzą charakterystyczną: brodę, wąsy i grzywkę

Zachowanie i charakter
Briardy są inteligentnymi, pełnymi energii psami o rozwiniętym instynkcie obronnym. Tolerancyjne wobec dzieci oraz innych zwierząt.

Użytkowość
Briardy są psami pasterskimi. Chętnie stróżują i opiekują się stadem, nawet psy hodowane w domu, czy w bloku, podejmują chętnie pracę psów pasterskich. W czasie wojen Briardy wykorzystywano do wyszukiwania rannych spośród poległych na polu bitwy. O kimś poległym w czasie wojny mówiono: "briard się przy nim nie zatrzymał". Wykorzystywane są także do ratowania tonących. W ostatnich latach owczarki francuskie pełnią funkcje głównie psów do towarzystwa.

Zdrowie i pielęgnacja
Owczarek francuski Briard wymaga częstego i regularnego czesania sierści, pomimo długiej szaty w zasadzie nie linieje. Cieszy się dobrym zdrowiem. Dopuszczone do hodowli psy muszą mieć wykonane badanie RTG w kierunku dysplazji stawów biodrowych.

Popularność
Briardy sprowadzono do Polski w latach siedemdziesiątych XX wieku, ich popularność rośnie, najwięcej przedstawicieli tej rasy można spotkać w centralnej oraz pd.- zach. części kraju.

 

BEARDED COLLIE

Bearded Collie - jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).

Rys historyczny
Rasa ta pochodzi ze Szkocji, gdzie była wykorzystywana do stróżowania i zaganiania stad owiec.

Szata i umaszczenie
Umaszczenie występuje różne (płowe, łupkowe, brunatne, piaskowe, błękitne, szare i brązowe), niedopuszczalna jest jedynie przewaga koloru białego.Podszerstek gęsty i wełnisty, szata zewnętrzna prosta, twarda, długa i szorstka.

Zachowanie i charakter
Psy tej rasy są bardzo inteligentne, wesołe, oddane właścicielowi i nieagresywne. Ze względu na ruchliwość psy tej rasy nadają się do uprawiania różnych dyscyplin sportowych takich jak agility czy flyball. Są wrażliwe na hałas oraz dość szczekliwe, źle znoszą samotność.
Ze względu na swoją łagodną naturę bearded collie jest idealnym psem dla tych, którzy mają małe doświadczenie w wychowywaniu psa. Posiada dużą zdolność przystosowawczą dzięki czemu będzie się dobrze czuł zarówno w mieście, jak i na wsi.

Użytkowość 

• Pies pasterski - sprawdza się jako opiekun stad.
• Pies policyjny - pomaga przy wykrywaniu narkotyków.
• Pies ratownik - w brygadach ratowniczych, poszukujących ofiar pod gruzami (np. po trzęsieniach ziemi), chwali się jego sprawność fizyczną i inteligencję.

Zdrowie i pielęgnacja 
Wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Sierść szczotkuje się parę razy w tygodniu, by uniknąć skołtunienia. Trzeba również usuwać nadmiar włosów między poduszkami palców i utrzymywać w czystości wnętrze ucha. Rasa ta jest mało podatna na choroby i niewybredna.

CHIŃSKI GRZYWACZ

Grzywacz Chiński (Chinese Crested Dog) - jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa gr IX, w sekcji psów nagich.

Budowa
Psy tej rasy są niewielkie, szczupłe i delikatne. Mają wąską kufę, lecz nie spiczastą. Posiadają wydatny nos i duże uszy. U odmiany bezwłosej uszy muszą być "stojące", a u odmiany owłosionej dozwolone są uszy "stojące" i "półstojące". Oczy są w kształcie migdałów.

Szata i umaszczenie
U odmiany nagiej występują włosy na głowie, łapach i ogonie. Ich skóra jest delikatna i ciepła w dotyku, w ciągu roku zmienia kolor - zimą jest jaśniejsza, a latem wskutek opalania zmienia barwę na ciemniejszą.Psy odmiany nagiej powinno się myć co dwa, trzy tygodnie, gdyż zanieczyszczenia osiadają bezpośrednio na skórze.Latem trzeba chronić ich skórę od słońca kremem z filtrem.W zimie grzywacze nagie powinny być odziewane w ubranka dla piesków. Zimowe spacery powinny być krótkie, nie jest jednak tak, że grzywacze od razu marzną na kość. Nie możemy im pozwolić stać w miejscu, trzeba także w zimie uważać na łapki.U odmiany owłosionej - Powder Puff - występuje podszerstek i miękka okrywa włosowa. Są to psy niealergizujące (nawet odmiana owłosiona), włos strukturą przypomina włos ludzki. Występują we wszystkich barwach i ich odcieniach.

Zachowanie i charakter
Psy tej rasy są pogodne i radosne,niektóre osobniki mogą źle znosić obecność innych psów, są aktywne. Lubią aportować, ganiać z właścicielem, lub innymi psami. Gdy grzywacz przynosi zabaweczkę, chcąc się bawić, a nikt na to nie reaguje sam zaczyna podrzucać sobie i ganiać z zabawką po całym domu. Są skore do zabaw z dziećmi, bez oznak agresji(trzeba oczywiście pamiętać o wczesnej socjalizacji z dziećmi,innymi pieskami i różnymi sytuacjami), dobrze znoszą warunki miejskie.Mogą mieszkać w mieszkaniu, jak i na dworze (wtedy trzeba zapewnić im odpowiednie warunki). Lubią spacery w mieście, ale także bieganie po lasach i polach. Przywiązują się do właściciela. Mogą bawić się z innymi ludźmi, ale gdy stracą z oczu właściciela lub członka rodziny zaczynają go wszędzie szukać.Pieski tej rasy są niezwykle ciekawskie, muszą wszystko obadać, obwąchać.

Użytkowość 
Grzywacz chiński jest hodowany jako pies rodzinny i do towarzystwa. Jest świetnym psim towarzyszem, świetnie rozumie swojego właściciela. Wspaniały pies rodzinny.

Zdrowie i pielęgnacja
Przeciętnie żyją ok. 12 lat, choć zdarzają się osobniki żyjące dłużej. Nagie grzywacze mogą mieć problemy z uzębieniem. Jak każde psy ras małych i miniaturowych są bardziej narażone na wady uzębienia, trzeba dbać o ich ząbki. Trzeba dbać o delikatną skórkę grzywaczy( używać w lecie kremów z filtrem itp.)

Popularność
Rasa ta w Polsce staje się coraz bardziej popularna. Na wystawie Światowej w Poznaniu w roku 2006 było 256 grzywaczy w tym 127 psów i 129 suk.

BULDOG FRANCUSKI

Buldog francuski – jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów molosowatych.

Rys historyczny
Pochodzenie tej francuskiej rasy jest niemal w całości angielskie. Przodkami Bouledogue Français był zapewne buldog angielski oraz terier - pies w typie dziś nie istniejącego White English Terriera i mops. Psy angielskie znalazły się na terytorium Francji wraz z liczną grupą tkaczy emigrujących na kontynent w poszukiwaniu pracy.

Wygląd
Pies o małej, krępej i muskularnej sylwetce. Ma szeroką, kwadratową głowę o dużych, stojących uszach. Ogon krótki.

Umaszczenie i sierść
Płowa, pręgowana lub nie, ze średnią lub dużą ilością bieli. Wszystkie odcienie barwy płowej są dopuszczalne, od czerwonego do jasnobrązowego (kawa z mlekiem). Psy całkowicie białe klasyfikuje się jako "płowe z dużą ilością bieli". Włos krótki, gładki, przylegający i miękki.

Zachowanie i charakter
Buldog francuski jest to pies łagodny i towarzyski. Nazwa buldog jest jedynie konsekwencją pochodzenia rasy od buldoga angielskiego, który początkowo był rosłym i dobrze zbudowanym psem, używanym do walk. Jest skłonny do alergii pokarmowych. Przywiązuje się silnie do właściciela, akceptuje łatwo inne zwierzęta w swoim otoczeniu.

Użytkowość
Obecnie buldog francuski jest psem rodzinnym i towarzyszącym.

Zdrowie
Ze względu na krótką kufę, wymaga specjalnej pielęgnacji okolic pyska. Buldog francuski ma skłonność do chorób skóry oraz oczu.

MOPS

Mops - jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów molosowatych.

Rys historyczny
W historii mopsa można znaleźć różne hipotezy pochodzenia jego przodków. Najbardziej wiarygodna (wg Veldhuisa) jest teoria mówiąca o przybyciu mopsa z Chin szlakiem jedwabnym. Ta rasa, jak donoszą historycy i archeolodzy, mogła być tworzona nawet przez 1000 lat w obrębie Dworu Chińskiego. Odkrywane są szkielety mopsów w starych antycznych grobowcach z niemalże każdej dynastii. Do Wojny Opiumowej (XIX wiek) mopsy jak i inne chińskie miniaturowe rasy mogli posiadać tylko przedstawiciele dworu cesarskich Chin. Za hodowlę poza murami pałacu groziła kara śmierci. Te psy pozostawały przez setki lat tajemnicą zarówno dla świata, jak samych Chińczyków. Sytuację zmieniły dopiero liczne potyczki wojskowe (w tym wyżej wspomniana wojna) oraz kontakty handlowe brytyjsko-chińskie, dzięki którym Brytyjczycy weszli w posiadanie chińskich małych psów do towarzystwa. W tym okresie zaistniała moda na tego typu psy, które były w posiadaniu m.in. królowej angielskiej. XX wiek okazał się najtragiczniejszy dla mopsów. Podczas Rewolucji kulturalnej w Chinach doszło z rozkazu Mao do wybicia 90% populacji, przetrwały niemalże tylko te z miast kolonialnych (Hongkong). Od tamtej pory zaczęto w Chinach psy uważać za luksus burżuazji. Dopiero w latach 90. zniesiono zakaz posiadania ich na terenie miast, wprowadzając jako ogranicznik wysokie opłaty.

Budowa
Mops posiada krępe, zwarte ciało. Wzorzec tej rasy opisuje kufę jako "krótką, tępą i kwadratową".

Szata i umaszczenie
Najczęściej spotykane umaszczenie to piaskowe z czarną maską, ale dopuszczalne jest także płowe, czarne i srebrzyste.

Zachowanie i charakter
Pies tej rasy jest kontaktowy i towarzyski, więc źle znosi długotrwałą samotność. Wykazuje dość znaczny stopień posłuszeństwa i szybko przystosowuje się do życia w rodzinie.

Użytkowość
Mops jest typowym psem do towarzystwa.

Zdrowie i pielęgnacja
Jest dobrze przystosowany do życia w małym mieszkaniu, nie wymaga całogodzinnych spacerów na wolnym powietrzu. Ze względu na zredukowaną kufę spotyka się u tej rasy problemy z oddychaniem oraz z gałkami ocznymi (za bardzo wystającymi z czaszki).
Ważne jest częste oczyszczanie fafli mopsa, by zapobiec dość częstemu problemowi, występowania grzybicy w jego "zmarszczkach".

Popularność
W Polsce mops staje się coraz bardziej popularny ze względu na niewielkie wymagania dotyczące utrzymania i pielęgnacji.

Ciekawostki
W XVIII wieku jedno z towarzystw należących do loży masońskich założyło zakon na ziemiach niemieckich, którego symbolem stał się mops. Pies ten był postrzegany przez członków tego stowarzyszenia jako uosobienie zaufania i wierności. W 1745 roku oficjalnie powstał w Norymberdze Zakon Mopsów, do którego najczęściej należeli ewangeliccy szlachcice.
Obecnie w Chinach wartość mopsa sięga wartości rodzinnego samochodu. Tradycja zaczerpnięta z Dworu traktuje, że mopsy mogą być przekazywane jedynie jako prezent dla dobrej, lubianej, miłej osoby. Inaczej rzekomo nie posiadają duszy.

CHART AFGAŃSKI

Chart afgański - jedna z ras psów, należąca do grupy chartów, zaklasyfikowana do sekcji chartów długowłosych.

Rys historyczny
Bardzo stara rasa psów z grupy chartów, pochodząca z gór Afganistanu. Pierwotnie używana do polowań na wilki, lisy i gazele. Powstanie rasy datuje się na czasy przed Chrystusem. Jej oryginalna nazwa Tazi ma prawdopodobnie związek z nazwą rosyjskiej rasy Tasy (bliskość południowej Rosji i Afganistanu przemawia za wspólnym początkiem obu ras). Uznając rasę za dobro narodowe, Afgańczycy nie zezwalali na eksport psów poza kraj - dopiero w XX wieku rasa trafiła do Europy i USA.
Rasa jest zarejestrowana od 1930 roku w AKC i CKC

Szata i umaszczenie
Występują wszystkie kolory - według wzorca rasy niepożądane są jedynie białe znaczenia (choć bywają egzemplarze całkowicie białe), zwłaszcza na głowie; często występuje czarna lub ciemna maska; charakterystyczne są długa grzywka na głowie i krótki ogon zwinięty przy końcu w pierścień.

Zachowanie i charakter
Niezależny pies cichy w domu, ale szybki i czynny na wolnym powietrzu, o żywym usposobieniu. Trudny do ułożenia; obecnie rzadko wykorzystywany w myślistwie, za to popularny na wystawach psów. Dzieci w domu tolerują, natomiast często dążą do dominacji nad innymi domowymi zwierzętami. Wymagają zabaw ruchowych dla "upustu" energii, lecz nie powinny być spuszczane ze smyczy na otwartym terenie (dobrym rozwiązaniem jest coursing).

Zdrowie i pielęgnacja
Długa szata wymaga starannej pielęgnacji - strzyżenia i mycia; przeciętnie czesanie szaty zajmuje godzinę dwa razy w tygodniu; szczególnej uwagi wymagają uszy i ich okolice. Większość chartów afgańskich nie jest do końca posłuszna człowiekowi. Do chorób znamiennych dla rasy zaliczyć można alergie i raka. Jak większość chartów, wrażliwe są na anestetyki.


Ciekawoski
3 sierpnia 2005 roku, koreański naukowiec Hwang Woo-Suk ogłosił, iż dokonał pierwszego udanego sklonowania psa. Klon rasy chart afgański otrzymał imię Snuppy.

CHART PERSKI ( SALUKI )

Chart perski – jedna z ras psów należąca do grupy chartów w sekcji charty długowłose. Istnieją dwie odmiany tej rasy: długowłosa i krótkowłosa, która jest bardzo rzadko spotykana. Obydwie są oceniane na wystawach wspólnie.

Rys historyczny
Nazwa charta perskiego Saluki pochodzi od starego miasta położonego w południowej Arabii. Zasięg występowania przodków tego charta sięgał od Etiopii i zachodnich części Afryki po Indie, Afganistan oraz środkowoazjatyckie stepy. Saluki tak jak dawniej, także dzisiaj jest wykorzystywany do polowań (w zależności od regionu) na gazele, antylopy, zające. Do Europy charty z orientu trafiły w czasach wypraw krzyżowych. Udokumentowane wzmianki o występowaniu tej rasy w Anglii odnoszą się do roku 1840, jednak wtedy chart ten nie zyskał większego zainteresowania ze strony Anglików. Dopiero w roku 1874 dwa charty perskie trafiły do księgi Kennel Clubu.

Charakter i temperament
Niezależne, uparte, spokojne; nieufne wobec obcych; posiadają silny instynkt myśliwski.

Szata i umaszczenie
Sierść gładka, jedwabista; pióra na uszach, łapach i ogonie; umaszczenie białe, piaskowe, kremowe, złote, rude, szaroczarne, trójkolorowe (czarno-biało-brązowe), czarne z brązowym.

Zdrowie i pielęgnacja
Psy tej rasy mają skłonność do dysplazji stawów biodrowych. Są wrażliwe na zimno. Niezbyt długi włos saluki nie wymaga specjalnej pielęgnacji. Staranne rozczesywanie dłuższych włosów na ogonie, uszach i łapach pozwala uniknąć filców, czasami trudnych do usunięcia. Kąpiel z użyciem szamponu zalecana jest dość rzadko, zamiast niej pożądane jest staranne wymasowanie całego ciała wilgotną rękawicą. Wrażliwe uszy wymagają systematycznego oczyszczania, aby zapobiec zapaleniu. Oczy są podatne na zapalenie spojówek.

CHART ROSYJSKI (BORZOJ)

Chart rosyjski (borzoj) - jedna z ras psów, należąca do grupy chartów w sekcji chartów długowłosych .

Rys historyczny
Przodkami tych psów były sprowadzone ze wschodu psy plemion tatarskich, a ich regularną hodowlę datować można prawdopodobnie na początki XIV i XV wieku. przez rosyjską arystokrację specjalnie do polowań na wilki, lisy, zające i jelenie.

Wygląd
Długie, falujące włosie, które dodaje miękkości dosyć kanciastej sylwetce.

Budowa
Duży, smukły pies. Głowa jest wydłużona. Borzoje budową ciała przypominają greyhoundy, ale są wyższe - to jedna z najwyższych ras psów. Wzrost w kłębie ok. 70 cm, masa ciała ok. 30 kg.

Szata i umaszczenie
Spotykana barwa umaszczenia może być biała, złota we wszystkich odcieniach, szara, czerwona, czarna z ciemną kufą, jednolita bądź łaciata oraz pręgowana i płaszczowa. Niedopuszczalna jest maść czekoladowa bądź niebieska.

Zachowanie i charakter
Czułe, posłuszne i oddane swoim właścicielom, są raczej nieufne i podejrzliwe w stosunku do obcych. Cechuje je spokój, tolerancja wobec dzieci.

Użytkowość
Rasa wyhodowana do polowań na zające, lisy i wilki, obecnie jest trzymany jako pies do towarzystwa.

Zdrowie i pielęgnacja
Przyjemny oraz łagodny pies do trzymania w domu pod warunkiem zapewnienia mu odpowiedniego wybiegu. Oprócz systematycznej i czasochłonnej pielęgnacji niezbędnej do utrzymania wystawowego wyglądu, borzoje wymagają także codziennej aktywności ruchowej, dzięki której utrzymują się w dobrej kondycji.

Popularność
Popularność w Polsce tej rasy jest dość znaczna.

Ciekawostki
W czasie rewolucji październikowej zginęły prawie wszystkie borzoje popularne w kręgach arystokracji rosyjskiej. Przetrwały tylko dzięki temu, iż część osobników tej rasy była hodowana w bogatych domach mieszczańskich Europy Zachodniej oraz USA. Po raz pierwszy borzoj został zaprezentowany na pierwszej wystawie Crufta w 1891 roku.

WILCZARZ IRLANDZKI

Wilczarz irlandzki – jedna z ras psów, należąca do grupy chartów, zaklasyfikowana do sekcji chartów szorstkowłosych.

Wykopaliska archeologiczne
Irlandzkie Muzeum Narodowe w Dublinie na przełomie XIX i XX wieku było w posiadaniu czaszek psów pochodzących z epoki kamienia i brązu, a odkrytych w Crannoges niedaleko Dunshaughlin. Stały się one tematem badań berneńskiego zoologa Theophila Strudera. Jedna z grup prehistorycznych czaszek prezentowała odmianę psa zwanego dużym psem w typie Canis Familiaris Leineri. Struder stwierdził, że te pozostałości szkieletowe są analogiczne w budowie do czaszek wilczarzy irlandzkich przechowywanych w muzeach szwajcarskim i brytyjskim. W latach 30. XX wieku także grupa naukowców z Uniwersytetu Harvarda dokonała odkryć związanych z okolicami Dunshaughlin. Potwierdziły one, że znalezione tam kości (w tym czaszki) wskazują na ślady obecności w tamtych rejonach psów w typie wilczarza irlandzkiego. Pozostałości te datowano na okres VII-VIII wiek p.n.e. Prace te wskazywały na obecność psów będących przodkami wilczarza irlandzkiego zanim na terenach Irlandii pojawili się Celtowie (400 p.n.e.).

Pierwsze pisemne wzmianki
Najdawniejszymi dokumentami piśmiennymi wspominającymi duże i silne psy z Irlandii, były listy pisane przez rzymskich konsulów i pisarzy. "Strabon" (63 p.n.e – 20 n.e.) donosił o istnieniu chartów pochodzących od Piktów i Celtów. W 1897 roku została wydana książka wielebnego Edmunda Hogana zatytułowana "The History of the Irish Wolfdog". Zawierała ona wiele informacji dotyczących historii i pochodzenia wilczarza irlandzkiego, w tym cytaty z dawnych źródeł oraz nazwiska osób będących hodowcami i miłośnikami tej rasy. Dostarczała także wiedzy o wyglądzie i cechach usposobienia staroirlandzkich wilczarzy, które były cenione i podziwiane przez Rzymian.


Królewskie hodowle
Jak podaje Hans Räber dawni władcy irlandzcy umieszczali w herbach, obok koniczyny i harfy, wizerunek wilczarza irlandzkiego, którego określano słowami: "Łagodny, gdy głaskany, dziki, gdy sprowokowany". Według X-wiecznego zbioru praw, ustanowionego przez władcę walijskiego królestwa Deheubarthu - Howella (Hywela) Dobrego, nadawano konkretną wartość pieniężną za osobniki z królewskiej hodowli, której wysokość zależała od wyszkolenia i od wieku psa. Ten sam kodeks regulował postępowanie wobec osoby winnej zranienia lub zabicia wilczarza irlandzkiego.
Często psy te stawały się cennymi podarunkami, wymienianymi pomiędzy władcami różnych rejonów świata, a ostatnim właścicielem wilczarzy pochodzących z królewskiej hodowli, był najprawdopodobniej Jerzy V.

Regres rasy i jej odtworzenie
Dawne wilczarze irlandzkie cenione w polowaniach na wilki i inną grubą zwierzynę, zaczęły zanikać wraz z postępującym przetrzebianiem populacji tych zwierząt. Räber podaje, z listów Gougha, że pod koniec XVIII wieku istniały jeszcze na terenach Irlandii wilki, ale już w niewielkich ilościach. W końcowych latach XIX wieku duży wilczarz został uznany za rasę wymarłą. Kilka zachowanych linii, było spokrewnionych w różnym stopniu z dawnym typem charta irlandzkiego. Przedstawiciele tej rasy hodowani byli nielicznie przez możnych ze względu na historię oraz piękno rasy, która była symbolem statusu społecznego ich rodów. Według Hansa Räbera niekwestionowaną, główną rolę, w odtworzeniu wilczarza irlandzkiego, odegrał kapitan George Augustus Graham. Do odtworzenia rasy wykorzystał psy będące potomkami starych linii takich jak linia "Kilfane" (była to hodowla Richardsona, który w połowie XIX wieku krzyżował wilczarze starego typu z psami innych, dużych ras m.in. deerhound i dog niemiecki i uzyskał dobre efekty). W celu zwiększenia rozmiarów osobników hodowlanych Graham wprowadził do hodowli deerhoundy, borzoja rosyjskiego oraz użył mastifa tybetańskiego. Pułkownik Garnier był kolejną osobą, która miała istotny wpływ na rozwój hodowlany wilczarza. Wykorzystał on w hodowli psów zjawisko zwane heterozją i swoje osobniki krzyżował z dogami niemieckimi, borzojami oraz z jednym psem, który został określony jako "pies niedźwiedzi". Wysiłki obu hodowców zostały uwieńczone w roku 1886 opracowaniem przez nich pierwszego wzorca rasy, natomiast Kennel Club uznał rasę w roku 1925.

Budowa
Należy do największych psów o smukłej, lecz bardzo muskularnej budowie. Ruchy lekkie. Według wzorca FCI wilczarz irlandzki powinien posiadać kufę długa i wąską, zakończoną czarną truflą, niezależnie od rodzaju umaszczenia. Oczy są ciemne, a uszy małe i noszone w sposób podobny jak u greyhounda.

Szata i umaszczenie
Włos jest sztywny i szorstki, na dolnej szczęce tworzy brodę. Umaszczenie jakie jest dopuszczalne to: szare, czarne, płowe, rude, białe i pręgowane. Mogą także występować białe znaczenia na piersi i na końcówkach łap.

Użytkowość
Współcześnie są hodowane w celach reprezentacyjnych oraz towarzyskich.

Zachowanie i charakter
Łagodne i cierpliwe wobec dzieci. Rodzinne, posiadają spokojne usposobienie.

Zdrowie i pielęgnacja
Rasa ta jest wymagająca pod względem odchowu szczeniąt i ich utrzymania. Ze względu na znaczne gabaryty istnieje konieczność zapewnienia odpowiednio dużej przestrzeni domowej oraz wybiegu.
Przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka.

Ciekawostki

• W roku 1902 wilczarza irlandzkiego o imieniu "Raja of Kidmal" uczyniono maskotką regimentu Gwardii Irlandzkiej.
• Hans Räber przytacza opis wilczarza irlandzkiego z 1845 roku, dokonany przez Youatta, który pisze o psie tej rasy sięgającym wysokością do czterech stóp (ok. 120 cm).

CHART POLSKI

Chart polski - jedna z ras psów myśliwskich, należąca do grupy chartów, zaklasyfikowana do sekcji chartów krótkowłosych.

Rys historyczny
Istnienie charta polskiego jest udokumentowane od XIV wieku. Pierwotnie służył do polowań na ptactwo - dropie. Był ulubionym psem szlachty polskiej. Wywodzi się on od chartów azjatyckich takich jak np. Saluki, Tazy. Po II wojnie światowej charty polskie na terenie południowej Polski dostawały się na ogół w ręce kłusowników. Zakazano polowań z chartami, a psy w typie charta likwidowano. Ich trzymanie i hodowla została obłożona specjalnym pozwoleniem, przepis ten obowiązuje do dnia dzisiejszego.
Współczesną hodowlę chartów polskich zapoczątkował Stanisław Czerniakowski, który zakupił w okolicach Rostowa nad Donem dwie suki - Tajgę i Striełkę oraz jednego psa - Elbrusa. Z skojarzenia Tajgi i Elbrusa urodził się pierwszy zanotowany miot chartów polskich.

Budowa
 -Smukły pies o wąskim pysku. Chart polski jest wyraźnie mocniejszy i nie tak finezyjny w kształtach jak inne charty. Jest najwyższą z polskich ras.
Chart polski to pies silny, wytrzymały, o dobrze zbalansowanym ciele i proporcjach (wpisany jest w prostokąt oparty na dłuższym boku) pozwalających nie tylko na szybki galop, ale i na pokonywanie dużych odległości wyciągniętym kłusem. Jest psem o okrywie włosowej dobrze chroniącej go przed zimnem, wilgocią i wiatrem.

Szata i umaszczenie
Wzorzec dopuszcza wszelki rodzaj umaszczenia.
Szata - wg wzorca chart polski jest psem krótkowłosym. Włos w dotyku sprężysty, dość twardy, ale nie drutowaty, ani nie jedwabisty. Niejednakowej długości na tułowiu : na kłębie włos dłuższy, na bokach, mostku i kończynach jest najkrótszy, brzuch pokryty delikatnym i rzadkim włosem. Na tylnej stronie ud i na spodniej stronie ogona włos jest dłuższy, ale też twardy. Portki i pióro wyraźne.
W rzeczywistości ze względu na nieznane pochodzenie psów wprowadzonych do hodowli często pojawiają się także charty polskie długowłose, jednak ze względu na niezgodność ze wzorcem są one zazwyczaj gorzej oceniane na wystawach.

Zachowanie i charakter
Wytrzymały, samodzielny, w stosunku do innych psów dominujący, ale o zrównoważonej psychice. Niektóre osobniki posiadają silny instynkt terytorialny co jest cechą często występującą w tej rasie, a rzadką u chartów w ogóle .

Użytkowość
Używano chartów polskich zarówno do polowań na zające jak i do polowań na wilki. Prócz charta polskiego tylko wilczarz irlandzki i chart rosyjski borzoj polowały na wilki. Wykorzystywany w torowych wyścigach chartów, oraz coursingach.


Zdrowie i pielęgnacja
Ze względu na swoje rozmiary i wymagania chart polski nie jest w Polsce tak popularny jak inne rasy psów myśliwskich.

Ciekawostki
Chart polski szczególnie imponował szybkością w polowaniu na dropie - największe polskie ptaki. Polowania te odbywały się nad ranem, gdy skrzydła i pióra tych stworzeń były mokre od osiadającej mgły i rosy. Psy były podprowadzane na najbliższą możliwą odległość i gdy dropie zaczynały uciekać rozpoczynała się pogoń. Ptaki przez 150-200 metrów biegły, otrzepując skrzydła z rosy - wcześniej mokre nie mogły się oderwać od ziemi - i to była szansa na skuteczny pościg dla chartów. W takich sytuacjach w grę wchodziła tylko i wyłącznie szybkość, nie było kluczenia jak w przypadku zajęcy, nie było walki z wilkami i innymi drapieżnikami.

GREYHOUND

Greyhound - jedna z ras psów, należąca do grupy chartów, zaklasyfikowana do sekcji chartów krótkowłosych. Ostatnie zmiany we wzorcu pochodzą z dnia 24.06.1987. Greyhound nie podlega próbom pracy (do uzyskania praw hodowlanych lub championatu międzynarodowego nie są wymagane wyniki konkursów lub zawodów).

Rys historyczny
W Anglii greyhoundy hodowano do polowań, podczas których miały za zadanie doścignąć zdobycz. Nie dążono do stworzenia samotnych myśliwych, greyhoundy miały współpracować z innymi psami. Przejście z myślistwa na tor wyścigowy utrzymało tę cechę ich osobowości.
Greyhoundy przez długi czas kojarzono ze szlachtą. Od XI do XIV wieku angielskie prawo zabraniało "ludziom z plebsu" posiadania greyhoundów pod karą śmierci.
Jest wiele sprzecznych teorii na temat pochodzenia nazwy "greyhound". Jeden z autorów sugeruje, że oryginalnie typowy greyhound był szary (ang. grey). Inny mówi, że nazwa wywodzi się ze staroangielskiego grei, oznaczającego psa i hudr, znaczącego "myśliwy". Inna teoria głosi, że termin zaczerpnięto od słowa gre lub gradus, oznaczającego "najlepszego z psów".

Użytkowość
Współcześnie wykorzystywany jest jako pies wyścigowy lub do towarzystwa.

Temperament
Greyhoundy mają spokojne i delikatne usposobienie. Są psami bardzo związanymi ze stadem i szybko akceptują ludzi jako jego członków. Wykazują dużo cierpliwości w kontaktach z domownikami. Wiele osobników zachowuje skłonności do pogoni za zwierzyną, stąd problematyczne może być hodowanie greyhounda wraz z innymi, mniejszymi zwierzętami domowymi. Szybko się uczą i radzą sobie na szkoleniach posłuszeństwa.

Budowa
-Uszy są małe i zazwyczaj płasko noszone do tyłu wzdłuż szyi; mogą być półstojące bądź całkiem podniesione w momentach wzmożonego zainteresowania. Takie ucho nazywane jest uchem różyczkowym (w kształcie płatka róży).
-Grzbiet psa jest długi i muskularny z silnymi, lekko wysklepionymi lędźwiami. Głęboka klatka piersiowa i wąska talia nadają greyhoundowi charakterystyczną sylwetkę.
-Nogi są długie i mocne. Łapy małe i zwarte, o wyrazistych kostkach palców. Ogon długi i lekko wygięty.

Szata i umaszczenie
Szata greyhounda jest krótka i gładka. Występują w każdym kolorze, wliczając biały, płowy, beżowy, rudy, czarny, błękitny, wiele odcieni pręgowania i z motywami wszystkich tych kolorów na białym tle.

Zdrowie i pielęgnacja
Nie wymagają wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Proces linienia jest u nich znikomy. Istniej konieczność zaspokojenia naturalnej potrzeby ruchu tego psa, lecz nie wymaga on spacerów długich, lecz jednorazowego wysiłku. Zrealizowanie tego typu potrzeb umożliwi uczestnictwo psa w wyścigach lub w coursingu. Przeciętna długość życia greyhoundów wynosi od 12 do 14 lat.